Το φως κι ο ήχος ξεθωριάζουν

πόρτες, παράθυρα και πύλες

σφραγίζουν μέσα τους ανθρώπους

που μέσ' στη νύχτα χαίρονται

που μέσ' στη νύχτα πίνουν

σε φωτισμένα δώματα με ζεσταμένα φάγια

καθώς η νύχτ' απανακτά

τη κτίση που της στέρησε ο μάστορας ο πρώτος

με της ομίχλης το μανδύα

και με του κρύου τα σκοινιά

περιπατούν οι απέθαντοι

για αίμα διψασμένοι

αλυσιδένιο σούρσιμο, ερπυστριών τα ίχνη

κλαγγές χεριών μετάλλινων που σάρκα θα γυρεύουν

οι νύχτες των αθάνατων, θνητών ημέρες τρώνε

βγήκαν αθέατοι εδώ μέχρι να 'ρθεί ο ήλιος

 Με κάθε ανάσα η μούχλα εισχωρεί και κατακάθεται όλο και βαθύτερα στα πνευμόνια μου. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μπορώ να διακρίνω με τη βοήθεια των λιγοστών ηλιαχτίδων που διαπερνάν τα παντζούρια την σκόνη που αιωρείται παντού.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω προς το σαλόνι, η πολυθρόνα κι η τηλεόραση λείπουν, έχει μείνει μόνο ο καναπές, βουτηγμένος κι αυτός στη μούχλα.

Προσπάθησα αρκετές φορές να βγω αλλά κάθε φορά που ανοίγω τη πόρτα καταλήγω να ξυπνάω μετά από ώρες στο κρεβάτι μου.

Το ψυγείο παραμένει γεμάτο με φαΐ παρόλο που δεν ψωνίζω ποτέ, και παρά τους απλήρωτους λογαριασμούς δεν έχω θέμα με το ρεύμα και το νερό.

Κάθε ημέρα είναι μια επανάληψη της προηγούμενης και η νύχτα απλά κόβει τον χρόνο ανάμεσα στις δυο φορές που ανοιγοκλείνω τα μάτια.

Προσπάθησα να μην κοιμηθώ για να ανακαλύψω πως γεμίζει το ψυγείο, η πόρτα όντως άνοιξε και το φωτάκι του προσέδωσε μια ψεύτικη ζεστασιά στη ακόμα πιο παγωμένη κουζίνα.

Αλλά δεν είδα κανέναν να βγαίνει, μονάχα μια πύλη που οδηγούσε σε μια λευκή πεδιάδα. Μπορούσα επιτέλους να φύγω μπαίνοντας ακόμα βαθύτερα.

στροβιλίζονται στην ερημική σελήνη
τα πόδια των δερβίσηδων που θάβονται στη σκληρή πέτρα της
στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης
πυγολαμπίδες σε ένα δέντρο λειτουργούν ως φάρος
για τους μακρινούς ταξιδιώτες

μετάτιτλος

δεν αποτυγχάνεις αν δεν προσπαθήσεις
και δεν χάνεις αν δεν παίξεις
των πολλών οι αντιλήψεις
σαν αεροδρομίων αφίξεις

σαν αναχωρήσεις από τον καθρέφτη
γυρνάς σε ένα ξένο είδωλο
το μειδίαμά σου η λύπη του
ξένοι ανάμεσα σε ξένους
αποκτάμε την οικειότητα που αγωνιστήκαμε να χάσουμε 

Βραδινή περιπλάνηση

Το άνετο κρεβάτι με περιμένει με το μαλακό στρώμα και την ζεστή κουβέρτα αλλά κάθομαι στη καρέκλα γραφείου παρακολουθώντας μια άδεια οθόνη και περιμένω.
Περιμένω το σκυλί να γαβγίσει για να τρέξει μπροστά στο σαλόνι και να κοιτάξω από το παράθυρο αν ήρθε κάποιος.
Αυτή είναι η ρουτίνα που έχω τις τελευταίες νύχτες και χωρίς να χάσω στιγμή, μόλις ακούω τον σκύλο διασχίζω τον σκοτεινό διάδρομο για να φτάσω μπροστά και να δω μέσα από το αχνό φως της κολόνας.
Δεν είναι κανένας και πάλι, επιστρέφω στη καρέκλα και περιμένω.

Ο σκύλος το πρωί με κοιτάζει με ανακούφιση, χαίρεται που παρά τις φωνές του δεν ήρθε κανείς. Πόσο ακόμα μπορεί να κοιμάται το θηρίο υπό το τραγούδι των φαντασμάτων.

Οι πατημασιές μου αφήνουν σημάδια στο διάδρομο και η μορφή μου έχει χαραχτεί στη καρέκλα.
Και το σκυλί, ακόμα γαβγίζει μερικές φορές μέσα από τα ακουστικά που φορώ.

Μαγεμένο δάσος

Σε έναν μακρινό πλανήτη ήταν κάποτε ένα μέρος όπου συγκεντρώθηκε μαγική δύναμη από κάπου στο σύμπαν.
Εκεί, τα νοήμονα όντα εκείνου του πλανήτη συνήθιζαν να οργανώνουν λατρευτικές εκδηλώσεις.
Άθελά τους προσκάλεσαν στο μέρος τους ένα ον από το υπερπέραν.
Κάποιος ταξιδιώτης του διαστήματος έτυχε να περνάει από τον πλανήτη τους και παρατήρησε τους περίεργους ομόκεντρους κύκλους που κοσμούνταν από γνωστά για αυτόν σύμβολα.
Ήταν η γλώσσα των όντων που καταλάμβαναν την άβυσσο. Προσπάθησε τότε να διακόψει τις λατρευτικές εκδηλώσεις που κατέληξαν να περιλαμβάνουν αποκλειστικά θυσίες.
Όμως οι κάτοικοι εκείνου του πλανήτη, αλλαγμένοι από τη λατρεία τους δεν δέχονταν τη βοήθεια του διαστημικού επισκέπτη τους.
Με λύπη στη καρδιά, εξαφάνισε όλα τα ζωντανά εκείνου του πλανήτη και ξεκίνησε τη διαδικασία απολύμανσης.
Το ον είχε καταφέρει να υλοποιηθεί μέχρι τη μέση, χάρη στις αιματηρές θυσίες που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τότε.
Για αυτό και ο ταξιδιώτης απορρόφησε όλη την ενέργεια του όντος και το άφησε μικρό κι ανήμπορο.
Έπειτα φύτεψε πελώρια δέντρα στο μέρος που κάποτε γινόταν η τελετή επίκλησης του ακατονόμαστου όντος σχηματίζοντας ένα δάσος που έμελλε να καλύψει τη χερσαία επιφάνεια του πλανήτη.

Πολλές χιλιετίες αργότερα, όταν οι νέοι κάτοικοι θα επιδίδονταν στην υλοτομία ανάμεσα σε άλλα, θα κοιτούσαν με περιέργεια τις σφραγίδες που ανακάλυπταν κάτω από τη φλούδα των αρχαίων δέντρων.

Εφιάλτης δίχως τέλος

Συνήθως για να ονειρευτείς πρέπει να κοιμηθείς πρώτα. Τί γίνεται όμως όταν από τις πιο πρώιμες αναμνήσεις που έχεις από τον εαυτό σου, ζεις τον ίδιο ατελείωτο εφιάλτη.
Τί γίνεται όταν δεν μπορείς να ξυπνήσεις τελικά. Αν χρειάζεται να κοιμηθείς για να τελειώσει ο εφιάλτης.